Καμιά στρατηγική δεν είναι ίσως τόσο ταυτισμένη με τη σύγχρονη βιοκλιματική αρχιτεκτονική όσο εκείνη της πράσινης στέγης. Η πράσινη στέγη των ημερών μας εκπέμπει την αίσθηση της καλής υγείας και της αρμονίας, συμβολίζοντας τη συνετή μέριμνα για το περιβάλλον του πλανήτη μας. Ως μορφή σε πρώτο πλάνο παρά ως φόντο, είναι ένα επιπρόσθετο στοιχείο, το οποίο αξιοποιεί τις ενέργειες του κόσμου μας που επιδέχονται ποσοτικοποίησης, ώστε να μας διασφαλίσει τις ανέσεις της τεχνολογικής προόδου δίχως να γίνεται ενεργοβόρο ή να ρυπαίνει. Απόλυτα ενεργό και κατ’ εξοχήν ορατό, αποτελεί την αντίθεση στην παθητικότητα του τύπου ‘επιστροφή στη φύση’. Εύλογα όμως διερωτάται κανείς εάν εκείνο που σηματοδοτείται και αναδεικνύεται με αυτόν τον ενεργό μηχανισμό είναι πάντοτε και αδιαμφισβήτητα ωφέλιμο για τη ζωή μας στον 21ο αιώνα. Άραγε μήπως χάνεται κάτι αναγκάζοντας τη φύση να λειτουργήσει κατ’ αυτόν τον τρόπο; Μήπως η ιδιοσυστασία της φύσης αλλοιώνεται με αντάλλαγμα μια αρχιτεκτονική εκδοχή της εξασφάλισης ενέργειας που δεν ρυπαίνει;

--

Perhaps no strategy is so indicative of sustainable building today than that of the green roof. Today’s green roof exudes wholesomeness and harmony and symbolizes concern for a global environment. Figure not ground, it is an additive, employing the quantifiable energies of the universe to ensure us the comforts of technological sophistication without power-drain or pollution. Utterly active and highly visible, it is the antithesis of ‘back to nature’ passivity. Yet one wonders if that which is signified and exalted by this active mechanism is always and without question beneficial to life in the 21st Century? Has something been lost with this manner of putting nature to work? Has the very nature of nature been altered in an exchange for an architectural manifestation of pollution-less power?